De erfenis van Dennis Perón

In een gesprek in twee delen spraken we met John Entwistle Jr., echtgenoot en medewerker van de overleden cannabis-voorvechter Dennis Peron, het onderwerp van de documentaire, Dennis: de man die cannabis legaliseerde. Entwistle speelde een belangrijke rol in Perons zaak, van het mede-opstellen van Proposition 215 tot de opening van de Cannabis Buyer's Club.

Tegenwoordig woont hij nog steeds in het kleurrijke huis aan Castro Street, het "Castro Castle", dat hij deelde met Peron en blijft hij zijn nalatenschap bewaren door afbeeldingen, filmmateriaal en documenten te archiveren die dit ongelooflijke verhaal vertellen. Veel van deze archieven waren integraal aan het maken van deze film, net als Entwistle's interviews voor de camera, die even bruisend als diep ontroerend zijn. Het is zijn openhartigheid, humor en warmte die Perons verhaal tot leven brengen en ons helpen het belang van deze burgerrechtenbeweging en de mensen die het mogelijk maakten, te herinneren.

"We vieren één man en we leren de geschiedenis van een volk. Er hebben veel veranderingen plaatsgevonden in San Francisco, en Dennis' leven weerspiegelt dat. Hij kwam hier vanuit Vietnam, hij was een hippie, en toen gebeurde het aids-gedoe. Het is een prachtig verhaal."

Peron was een onverschrokken en vastberaden voorstander van cannabis. Zijn 40-jarige carrière begon begin jaren 70, toen hij een sporttas vol cannabis mee terug smokkelde uit Vietnam (waar hij diende bij de luchtmacht) en het begon te verkopen vanuit illegale winkels in San Francisco.

Dennis en San Francisco in de jaren 70 en 80

“Dennis was hier en overal waar hij was altijd politiek actief,” zegt John Entwistle Jr. “Een beetje geschiedenis van San Francisco: we hadden herindeling in de jaren 50, 60 en 70, en dit was een groot probleem voor de manier waarop we ons leiderschap kozen. Het werd altijd gedaan door middel van stadsbrede verkiezingen voor alle leden van de raad van toezicht, de burgemeester en iedereen anders. En veel mensen dachten dat dit betekende dat individuele buurten niet genoeg te zeggen hadden of dat hun behoeften niet werden vervuld. Dus bedachten ze districtverkiezingen … en ze creëerden een district dat de buurten Haight Ashbury en Castro omvatte. Toen dat begin jaren 70 van start ging, was het alsof je de rode loper uitrolde voor iemand die in de raad van toezicht kwam, een hippie of een homoseksueel. Dit was nog nooit eerder gebeurd, maar de kans moest nog steeds worden gegrepen.”

Het was in die tijd de vereerde politicus Harvey Milk (die uiteindelijk in 1977 de eerste openlijk homoseksuele gekozen functionaris in de geschiedenis van Californië werd) van New York naar San Francisco, profiterend van de groeiende LGBTQ-beweging in combinatie met de groeiende politieke en economische macht van de stad. "Je had jongens uit de homogemeenschap, Rick Stokes bijvoorbeeld. Hij was erg geassocieerd met de mainstream homo-agenda, wat geweldig is, maar het was niet per se de hippie-agenda. En dan had je jongens als Terence Hallinan die zich kandidaat stelden voor een functie in de Haight Ashbury. Destijds was Terence een echte hippie, een leider van de burgerrechtenbeweging en een radicale jonge advocaat. Maar de homo's zouden deze man nooit kiezen [omdat hij] een hetero was, heel hetero. En dus werd de kwestie: hoe vinden we een kandidaat die beide gemeenschappen echt leuk zullen vinden en echt zullen vieren?"

Dit is waar Peron zijn draai vond. “Omdat Dennis een homoseksuele hippie-potdealer was,” zegt hij. “En hij was transcendentaal – de brug tussen de twee gemeenschappen. Volledig acceptabel voor beiden en geliefd bij beiden.” Peron was een groot voorstander van Milk. “En Harvey zat in hetzelfde schuitje: een homo, maar ook een potroker en een hippie. Veel van de oorspronkelijke groep homoseksuele mannen die hierheen kwamen, waren eigenlijk allemaal van dat genre. Maar dat veranderde toen het meer een mainstream ding werd.Als er 100.000 mensen komen opdagen, brengen ze de waarden van een meer mainstream groep dan als de eerste radicale 15 zouden komen opdagen, die misschien wat vrijdenkender waren. Hoe dan ook, we hadden iemand nodig, en daar kwamen Harvey Milk en Dennis om de hoek kijken. En ze hebben jarenlang gevochten. Er waren drie campagnes om hem verkozen te krijgen, en de derde was succesvol.”

Kort nadat Peron naar San Francisco verhuisde, net uit Vietnam, waar hij in de luchtmacht had gediend, opende hij The Island, een collectief gerund vegetarisch restaurant dat al snel een hippie-hangout werd. "Er kwam veel campagne uit The Island," zegt Entwistle. "Ze wilden dingen collectief doen. Ruimte was toen goedkoop en mensen hadden banen nodig. Ze begonnen het restaurant met voedselbonnen en  het was vanaf het begin een hit. Dennis subsidieerde het altijd. Hij verkocht wiet boven. En het bracht veel mensen samen.” Het eiland werd al snel een politiek knooppunt. Peron startte de Island Democratic Club, waar hij 90 tot 200 kernleden aanmeldde om als groep te stemmen bij verkiezingen. “En ze hadden daadwerkelijk enige macht,” voegt hij toe. “Ze deden mee aan een paar kleine lokale verkiezingen en schudden de machine echt op, omdat ze daar met 90 man konden stemmen, kogelstemmen op één kandidaat, en iemand konden laten zinken of helpen.”  

De eerste politieke campagne waaraan Peron met de club werkte, was Prop 19 in 1972. "Dat was de statewide legalize cannabis effort", zegt Entwistle. "Het kwam op de stembus, wat geweldig was om mee te beginnen. Ze gingen eropuit en verzamelden ongeveer 600.000 handtekeningen, wat in vijf maanden heel moeilijk is om te doen. Ze kregen 33% van de statewide stemmen op een legalize marijuana ticket en, misschien nog belangrijker, in San Francisco kregen ze meer dan 50%."

Deze kleine maar belangrijke overwinning bracht Peron in contact met mensen als Gordon Brownell, die in 1973 de eerste geregistreerde lobbyist voor hervorming van marihuana in Californië werd en in het bestuur zat van de non-profitorganisatie voor cannabis, California NORML. "Het hielp Dennis meer te leren over politiek", zegt hij. "Hij was erg ontroerd door de jongens die NORML begonnen. Hij wilde een van die mensen zijn, en deze missie voortzetten, invloedrijk zijn en dit ding naar de toekomst duwen."

Na de enorme respons op Prop 19 in San Francisco in 1972, kreeg Peron het momentum dat hij nodig had voor een leven lang cannabisactivisme. "Elke strijd is geleidelijk geweest", zegt Entwistle. "In die periode daagde Dennis de politie voortdurend uit, en heel openlijk. Ze braken zijn club op en arresteerden iedereen, en de volgende dag stond hij er gewoon weer met een megafoon en zei: 'Ik laat me niet tegenhouden.' Hij dacht: dit is fout, iemand moet wiet verkopen, en bij God, dat ga ik doen!"

Entwistle ontmoette Peron voor het eerst in de jaren 80 in New York. Beide mannen waren Yippies, een op jongeren gerichte tegenculturele afsplitsing van de vrijheid van meningsuiting en anti-oorlogsbewegingen uit de jaren 60. Ze organiseerden 'smoke-ins' op Fifth Avenue en bijeenkomsten in Washington Square Park, en rekruteerden de charismatische Peron, die een reputatie opbouwde vanwege zijn illegale cannabis 'supermarkt' Big Top in San Francisco, om te spreken. 'Hij kwam hierheen om mensen een idee te geven van het grotere geheel en de geschiedenis van het ding,' zegt Entwistle. 'En er waren maar weinig mensen in Amerika die zich volledig verzetten tegen de politie. Dennis, Gatewood Galbraith, Jack Herer, en Dennis was degene die alles onder controle had. We waren verwante zielen.'

Ze waren dagenlang bezig met het rollen van honderden joints om uit te delen bij de smoke-ins. "Dit was een oorlogsgebeurtenis," zegt Entwistle. "We wilden dat iedereen wiet rookte, en we gaven er veel weg voor dit doel. Maar dit was New York City en je kon niet zomaar wiet uitdelen, je moest het op een bepaalde manier doen.We hadden zakken vol joints en bleven ze maar aansteken en rondgeven. Je kunt op die manier een hoop wiet in een menigte verspreiden en niemand kan het echt vastpinnen. Heb je die joint aangestoken of geef je die joint door? Waar komt dat vandaan?”

Het werk van Peron in de jaren 90

Entwistle verhuisde uiteindelijk naar San Francisco, waar het stel in 1991 de Cannabis Buyer's Club opende en Perons ondergrondse bedrijf omvormde tot een openbare apotheek, waar medicinale gebruikers cannabis konden kopen, samen met de beroemde bakwaren van Brownie Mary, en waar ze konden socializen. Het groeide al snel uit tot een veilige haven voor mensen die kampten met hiv en aids.

Het was de aidsepidemie in de jaren negentig die de aandacht vestigde op het gebruik van cannabis voor medische aandoeningen.  Dennis speelde een belangrijke rol bij het aannemen van Proposition P in San Francisco in 1991 en Proposition 215 in de staat Californië in 1996. Daarmee werd hij gezien als de man die meer heeft gedaan voor de legalisering van medicinale cannabis in Californië dan wie dan ook, voor of na hem.

Dit alles werd geïnspireerd door een historische uitspraak in een proces tegen Peron wegens het bezit van cannabis, het resultaat van een arrestatie in januari 1990, die hij moest doorstaan ​​na tientallen jaren van invallen, gedwongen sluiting en dappere heropening, keer op keer. (Volgens De New York Times , tijdens een inval, in zijn supermarkt met 11 kamers op Castro Street, werd Peron in zijn been geschoten door een undercoveragent. Een gevangenisstraf voor het bezit van 200 pond cannabis volgde.)

Op die noodlottige januariavond viel de politie Perons huis binnen, arresteerde hem en beschuldigde hem van bezit met de bedoeling het te verkopen. "Ik werd ook in die zaak betrapt", zegt Entwistle. "Ze lieten de aanklacht tegen mij al vroeg in het spel vallen, maar ze braken letterlijk mijn deur open en kwamen binnen met wapens. Het was geen kleinigheid." De cannabis was van Perons toenmalige echtgenoot Jonathan West, die getuigde - vlak voor zijn dood aan aidscomplicaties in 1991 - dat het zijn medicijn was.

"De rechter liet de aanklacht tegen Dennis vallen, op basis van Jonathans getuigenis," herinnert Entwistle zich. "Dat was in 1991 en we hadden net de aidsepidemie achter de rug. Niets dan zeven jaar van dood en verderf. Eerst zeiden ze dat het de homokanker was - het was niet dat ze er überhaupt een naam voor hadden - en niemand wilde erover praten. Toen was het opeens te groot om stil te zijn. Voor je het wist, zag je mensen wegkwijnen tot niets, Kaposi-sarcoom over hun hele lichaam ... blind worden. En het is iedereen, man." Peron en Entwistle liepen verbijsterd de rechtbank uit. "Een rechter, uit het niets, loopt over water, recht voor je neus, en doet iets wat niemand ooit in zijn leven had zien aankomen. Het was alsof het hele ding ineens voorbij was." 

Gesterkt door het vonnis werd de Cannabis Buyer's Club geboren, ter ere van West en de hiv- en aidspatiënten die afhankelijk waren geworden van Perons cannabis en de inclusieve, ondersteunende gemeenschap eromheen. Maar hij stopte daar niet. Hij was van plan om de club te gebruiken als een Trojaans paard, zodat anderen konden profiteren van deze nieuw ontdekte tolerantie voor medicinale cannabis. "We dachten niet dat we een club zouden hebben, we dachten dat we een mislukking zouden krijgen," zegt Entwistle. "We deden het voor rechtszaken, zodat iemand anders onze zaak kon aanhalen en wiet kon verkopen aan aidspatiënten. Achteraf gezien was het erg naïef." Maar de mislukkingen kwamen niet en de club werd steeds groter, totdat deze in 1998 definitief werd gesloten door een federale rechter.

De impact van Dennis Peron

Zonder Peron zou het cannabislandschap er niet zo uitzien als het er nu uitziet. "We hebben de spijker op zijn kop geslagen met deze film. Het gaat mensen wakker schudden over waar deze [beweging] vandaan komt. En het is belangrijk om te onthouden waar je vandaan komt," zegt Entwistle."Toen PAX $ 50.000 gaf aan de Gay and Lesbian Historical Society in San Francisco ter nagedachtenis aan Dennis... zou hij dat geweldig hebben gevonden. Hij zou verdomme zijn opgestaan ​​en je daarvoor hebben omhelsd. Het bouwde een brug tussen PAX en de gemeenschap en bracht ons allemaal dichter bij elkaar. Toen draaiden ze zich om en financierden ze deze geweldige film, en ze deden dat omdat ze de man wilden eren die dit hele gedoe begon. En ze hebben helemaal gelijk. Je had geen betere man kunnen kiezen om te eren. Dennis is echt de man." 

Bekijk de documentaire hier