De menselijke tol: Evelyn LaChapelle

Deel 2 en 3 van De menselijke tol: hoe de oorlog tegen cannabis zich richtte op zwart Amerika zijn live te zien op Vanity Fair, waar we persoonlijke verhalen horen over hoe strafsystemen vaak levenslange gevolgen hebben>. Evelyn LaChapelle is een van die stemmen, en haar verhaal biedt een krachtig getuigenis van de impact van collaterale gevolgen en de harde realiteit van herintreding in de maatschappij.

Evelyn werd in 2013 veroordeeld voor drie aanklachten met betrekking tot een kleine rol in een distributieoperatie voor marihuana, en kreeg een gevangenisstraf van 87 maanden zonder strafblad en zonder aanwijzingen dat ze een recidivist was.

Op 1 februari 2019 werd Evelyn vrijgelaten uit federale hechtenis en begon ze aan een proeftijd van 4 jaar. Ze vond onmiddellijk werk als verkoop- en cateringcoördinator; maar nadat een collega haar naam had opgezocht en haar veroordelingen had gevonden, werd ze ontslagen. Sindsdien is ze gepassioneerd over het bieden van ondersteuning aan mensen die onlangs zijn opgesloten: ze wil begrijpen hoe het is om je straf uit te zitten en toch thuis te komen in een omgeving die je werk zou ontzeggen vanwege je verleden. De Second Chance Act, een programma dat is ontworpen om re-integratie te ondersteunen en recidive te verminderen, heeft haar uiteindelijk in de steek gelaten. Daarom heeft ze het tot haar doel gemaakt om een ​​echte tweede kans te creëren voor mannen en vrouwen die uit de gevangenis worden vrijgelaten.

Opsluiting heeft verstrekkende gevolgen die verder gaan dan alleen de straf zelf. Vertel ons over de impact op u en uw dierbaren?

Ik verloor mijn stiefmoeder aan haar strijd tegen kanker in mijn tweede jaar van mijn 87 maanden durende gevangenisstraf. De hoeveelheid verdriet en schaamte die gepaard ging met het nieuws van haar dood in de gevangenis was, en is nog steeds, verwoestend. De rechter veroordeelde mij niet alleen tot 87 maanden gevangenisstraf, hij veroordeelde mijn dochter tot levenslang zonder haar moeder, hij veroordeelde mijn moeder tot het weer fulltime ouderschap van een peuter, en hij veroordeelde mijn stiefmoeder tot het uitblazen van haar laatste adem op deze aarde, nog steeds bezorgd om mij in de gevangenis. En ik zal altijd spijt hebben dat ik niet aan haar bed was. Omdat ik niet thuis was om haar te begraven, heb ik nog steeds het ongemakkelijke gevoel dat ze er nog is. Het is alsof ik nog steeds wacht tot ze thuiskomt.

Waarom denk je dat het belangrijk is om jouw verhaal nu te delen?

Om twee redenen. Ten eerste geloof ik van harte dat er nog steeds zoveel mensen in de gevangenis zitten voor cannabis, omdat de meerderheid van de bevolking zich er niet van bewust is. Het is mijn verantwoordelijkheid om hen bewust te maken. Ik heb ook schuldgevoelens en schaamte mee naar de gevangenis genomen — gevoelens van een mislukte ouder, dochter, zus; schuldgevoelens omdat ik in de gevangenis zat voor het plegen van wat "een ernstig misdrijf" moet zijn geweest, zodat de rechter mij 87 maanden gevangenisstraf gaf.

Het hele proces liet me lang geloven dat ik een vreselijk persoon was. Toen werd ik vrijgelaten en werd me gevraagd om voor het eerst mijn verhaal te delen. Langzaam maar zeker begon het gewicht van die schuldgevoelens te verdwijnen, want voor het eerst sinds de jury 'schuldig' had gezegd, luisterden mensen en erkenden ze dat mijn tijd in de gevangenis oneerlijk en onrechtvaardig was. Het gevoel gehoord te worden is zo therapeutisch.

We zien steeds meer hoezeer ons rechtssysteem is beladen met ongelijkheid. Wat was voor u het meest verrassend aan uw ervaring?

Het aantal vrouwen in de gevangenis stijgt snel — bijna twee keer zo snel als dat van mannen. Los van de opsluiting voor cannabis was ik verrast om te zien hoeveel jonge Mexicaanse vrouwen er in de gevangenis zitten. Ik had een bunkie van 19 die nauwelijks Engels sprak, en zij vertegenwoordigde de meerderheid van de bevolking. Ik dacht altijd dat er een betere manier moest zijn om aan de behoeften van deze jonge vrouwen te voldoen. Ik voelde me nooit op mijn gemak bij het zien van deze jonge meisjes in de gevangenis, meestal omdat ze illegaal de grens waren overgestoken of drugs vervoerden voor hun vriendjes.

Wat was voor u de belangrijkste drijfveer om u aan te sluiten bij de LPP en andere organisaties die zich inzetten voor hervorming van de cannabiswetgeving?

Ik werd voor het eerst geïntroduceerd bij Last Prisoner Project via Corvain Cooper, en het was ontzettend belangrijk voor mij om betrokken te raken bij degene die opkwam voor zijn vrijlating. Last Prisoner Project, samen met vele andere mogelijkheden, gaf mij een platform om publiekelijk op te komen voor mijn medeverdachte die levenslang in de gevangenis zat voor wiet. Nu Corvain thuis is, is het belangrijk om de boodschap en missie van LPP levend te houden. 40.000 Gevangenen zitten nog steeds vast voor deze plant, Parker Coleman, die momenteel een gevangenisstraf van 60 jaar uitzit voor een niet-gewelddadige marihuana-overtreding, is er een van.

Wat is jouw volgende stap?

Eighty Seven, mijn merk voor essentiële cannabisproducten, is de volgende voor mij. Eighty Seven, het aantal maanden dat ik tot een federale gevangenisstraf ben veroordeeld, is opgericht om consumenten kwaliteitsconsumptie te bieden en tegelijkertijd de stem te versterken van de vrouwen die in de gevangenis hebben gezeten voor cannabis. Het is een verhaal van nederlaag en overwinning. We zullen een breed scala aan essentiële cannabisproducten aanbieden die erop gericht zijn om cannabisconsumptie een ervaring te maken die premium flower waardig is. Ik geloof dat consumptie met stijl en gemak moet gebeuren. De producten worden op tijd voor de feestdagen gelanceerd, maar volg ons in de tussentijd op IG: @eightyseven_months of bekijk de website en abonneer u op de nieuwsbrief.

Stem af op Deel 2: Bijkomende gevolgen En Deel 3: Eruit komen om meer te weten te komen over Evelyns verhaal en hoe u betrokken kunt raken bij organisaties ter plaatse.